Hoe is het toch gekomen...

2004-2007

Ik ben eind 2004 begonnen met mijn boek over Rennes-Le-Chateau.

Doel was om alle informatie in een boek bijeen te brengen. Maar dat lukte niet, er was gewoon te veel informatie, goede informatie, dingen die ik moest vastleggen. Boek I gaat over Rennes-le-Chateau zelf, over zijn rijke historie, zijn million dollar priest Berenger Sauniere, het kerkje met al zijn verborgen aanwijzingen en de directe omgeving, inclusief de heilige bergen Pech Cardou en Pech Bugarach. Een compleet boek van 374 bladzijden, met heel veel foto’s en een uitgebreid register. 

Deel II gaat over de wandeltochten in de omgeving, met kaarten, over dagtochten met de auto naar de acht windstreken, ook weer met kaarten en verder over Geheimen, Schatten en Mysteries. Een boek van 240 bladzijden, met foto’s en kaarten, inclusief een register.

Deel III gaat over onderwerpen die direct verband houden met Rennes-le-Chateau. Zoals de Katharen, Maria Magdalena, De Ark van het Verbond, de Heilige Graal, De Priorij van Sion en de Heilige Geometrie in de regio. Een boek van 403 bladzijden, met veel foto’s en een uitgebreid register. Een monumentaal werk. Het werd uitgegeven in 2007 en er zijn duizenden exemplaren van verkocht. En dat gebeurt nog steeds.

2010

Na Rennes-le-Chateau richtte ik me op de (enige) andere heilige plaats in Europa, namelijk Glastonbury in Engeland, in het graafschap Somerset. Daar ben ik een stuk of vijf keer geweest. Daar heb ik eveneens veel boeken gekocht, magazines gelezen, diverse plaatsen bezocht, veel mensen gesproken en bijzondere ervaringen opgedaan. Het is een oude plek, met een bijzondere historie. Glastonbury is een vrouwelijke stad, met talloze healing centra en veel prima boekenzaken. Belangrijke onderwerpen in het boek met als titel: “Glastonbury en de Heilige Graal” zijn de prehistorie, de Tor, de Heilige Graal, Jozef van Arimathea, Koning Arthur, de Graalromans, de abdij, Chalice Well en ook weer Maria Magdalena.  In het laatste hoofdstuk schets ik de vele overeenkomsten tussen Rennes-le-Chateau en Glastonbury. Ze zijn als het ware tweelingzusters. Het boek telt 390 bladzijden inclusief een persoonsregister en werd in 2010 uitgegeven bij Aspekt.

2011

In 2011 schreef ik het boek “Mary Magdalene in France”. Geschreven in het Engels en uitgegeven door Amazon.com. Later is dit boek terugvertaald in het Nederlands met als titel “Maria Magdalena in Frankrijk” en is het uitgegeven in 2012 bij Aspekt. Het boek beschrijft onder meer wie Maria Magdalena volgens mij was en wat haar relatie met Jezus was. En verder haar vlucht naar Frankrijk, het zwartmaakproces door de kerk, Zwarte Madonna’s, haar liefde voor Jezus, het Heilige Vrouwelijke, en een pelgrimage door heel Frankrijk waar bijzondere kerken, kapellen, standbeelden en glas-in-lood ramen met haar beeltenis te vinden zijn. Het sluit af met een boodschap voor de kerk. Het boek heeft een aantal bijzondere foto’s, en telt 287 bladzijden, inclusief een register.

2013

In Nederland had ik voorafgaand aan mijn bezoeken aan Zuid-Frankijk diverse spirituele cursussen gevolg. Channeling sessies, sound healing, crystal skull healing en Reiki. Ook had een indrukwekkende channeling sessie met Maria Magdalena gehad via een bekend medium. Na enige momenten van stilte sprak de vrouw die Maria Magdalena channelde, met een heel andere stem: “Mijn zoon, mijn zoon, wat ben ik blij je weer te zien. Ze vertelde mij dat ze mij 2.000 jaar geleden ontmoet had in Rhedae, waar ze na de kruisiging van Jezus met een groep volgelingen naar toe was gevlucht. Dat ik haar gids en beschermer was geweest en dat ik haar in deze streek heb rondgeleid, waar ze predikte, waar ze mensen gedoopt heeft en waar ze zieke mensen genas. Ook vertelde ze mij dat we vaak samen in de grot van Maria zaten en vandaar uitkeken op Rhedae waar toen een tempel van Isis stond.” Ik was blij en diep ontroerd. In mijn geheugen klikte er wat. Oude herinneringen kwamen bovendrijven. Dat heeft ertoe geleid dat ik, na mijn latere bezoeken aan de grot van Maria Magdalena, het boekje “Jamie on his cloud” heb geschreven, uitgegeven in 2013 door Local Legend. Later vertaald in het Frans “Jamie sur son nuage”. 

Vervolgens vertaald in het Deens met als titel: “Jamie pa sín sky” en uitgegeven door Jorgen Madsen. Daarna weer vertaald in het Engels met als titel “Jamie and Mary Magdalene” en tenslotte werd het vertaald in het Nederlands met als titel “Jamie en Maria Magdalena” en is het uitgegeven in 2020 door Aspekt. Het is dan ook een heel bijzonder boek! Een avontuurlijk kinderboek voor volwassenen, vol met spirituele inzichten.

Ik geloof dat het schrijven van boeken, het geven van lezingen en interviews en het opstellen van nieuwsbrieven een belangrijk onderdeel is van mijn missie. Dat is om dingen die ik zelf heel belangrijk vind op een plezierige en toegankelijke manier over te dragen aan anderen. En dat kan over verschillende onderwerpen gaan zoals over Rennes-le-Chateau, Glastonbury, Maria Magdalena, de Spirit World, Jamie op zijn wolk, maar ook over Orbs, die bijzondere lichtbollen die een boodschap voor ons hebben.

2015-1

Voor alleenstaande, oudere mannen of mannen zonder hobby heb ik een kookboek geschreven met als titel: “Uit in eigen huis”.  Voor het schrijven van bepaalde boeken en en zeker voor nieuwsbrieven moet er meestal een aanleiding zijn. Zoals het feit dat mijn moeder langdurig in het ziekenhuis lag en ik mijn vader in zijn huis in Bilthoven aantrof in de keuken, gezeten op een krukje met een bord en wat stukjes brood met jam voor zich. “Je kan toch wel een soepje maken”, zei ik. Maar, nee, zelfs dat kon hij niet. En dan denk ik dat er wel meer mensen moeten zijn zoals hij. Die in vergelijkbare situaties verkeren. Of mannen zonder hobby, wat moeten die doen na hun pensioen? Voor hen heb ik dit kookboek geschreven. In de taal van mannen, waar processen degelijk, stuk voor stuk beschreven worden. Met eerst een bezoek aan de markt en daarna aan een kook winkel voor goed gereedschap. Thuis, in de keuken de radio aan, een fles wijn of bier op tafel en zijn vrouw of partner op bezoek bij haar familie. Een boek vol, humor, leuke recepten en goede adviezen. Ideaal in de Covid periode toen we de deur niet uit mochten. Het is uitgegeven in 2015 door uitgeverij Aspekt. Het boek heeft een inspirerende inleiding en recepten uit tien landen. Het telt 274 bladzijden en bevat een aantal leuke tekeningen.

In 2010 ben ik begonnen met mijn eerste boek over Orbs. Met als titel: “The Beauty and Message of Orbs”.  Ik had inmiddels zoveel bijzondere Orb foto’s gemaakt en ik voelde ook steeds duidelijker dat de Orbs een boodschap voor ons hadden, dat ik ben gaan schrijven. In het Engels, want inmiddels waren er steeds meer Engelsen en Amerikanen naar les Labadous gekomen. En ik wilde graag een literaire voet aan de grond krijgen in de Anglicaanse wereld. Het boek is opgemaakt door een goede collega en uitgegeven door Amazon.com. Er worden nog steeds, mondjesmaat, boeken in Amerika verkocht.

Ik de volgende jaren maakte ik verschillende reizen. De meesten in Frankrijk zelf en verder in Spanje, Italië, Engeland, Schotland, Dutsland en Ierland. Maar ook, verder weg in Amerika, Mexico, Indonesië, Thailand, Peru, Cambodia en Ethiopia. Die werden altijd gevolgd door enthousiaste nieuwsbrieven met heel veel foto’s. Daar bezoek ik met name heilige plaatsen en voel dan de krachtige energie en de ‘wijsheid’ van die plekken. En neem er bijzondere ORB-foto’s.

2015-2

Vanaf 2010 komen er meer Amerikaanse groepen naar Les Labadous, met hun eigen goeroes. Meestal betreft dat sound healing, channeling en regressietherapie. De Amerikanen zijn spiritueel wat ‘armer’ dan de Europeanen. Maria Magdalena is er praktisch onbekend, de Spirit World leeft niet echt, het gaat meestal over geld en macht, ze zijn behoorlijk geprogrammeerd en van Orbs hebben ze nooit gehoord. Ze zoeken in Frankrijk naar de spirituele wortels van hun religie en hun beschaving. Het zijn niet altijd gemakkelijke rondleidingen, want ze zijn erg kritisch op wat er allemaal niet deugt in Frankrijk, zoals de beschikbaarheid van openbare toiletten! En hun vrouwen zijn ook wezenlijk anders dan Europese vrouwen. Zo anders dat ik daar een boek over geschreven heb, vol met boeiende anekdotes. Het heet: “Men are different”.  Een boek geschreven in het Engels, met 318 bladzijden, uitgegeven door Amazon.com en gepubliceerd in 2015.

Vanaf 2010 geef ik lezingen, zowel in Frankrijk als in Nederland en België. Over Rennes-le-Chateau, Maria Magdalena, Katharen, Glastonbury en Orbs. In 2015 scheid ik, na 46 jaar huwelijk, in pais en vree, van mijn vrouw. We zijn nog steeds goede vrienden. In april 2016 wordt Les Labadous verkocht aan twee Zwitserse hoogleraren. Ik vertrek naar Nederland. Daar koop ik eind 2016 een oud huis, een rijksmonument in Exmorra, in Friesland.

2017

De eerste tijd ben ik druk bezig met het assisteren bij de renovatie. Maar toch zie ik kans om eind 2017 mijn tweede Orb boek te publiceren met als titel: “The Orbs Evolution”. Een boek met 260 bladzijden, 56 hoofdstukken en 273 bijzondere foto’s. Het is uitgegeven door Amazon.com.  Dit boek is later ook als e-book uitgegeven in het Nederlands door Aspekt.

2019

In de jaren 2018 en 2019 heb ik, op instigatie van de Orbs, hoe weet ik niet, maar ik weet wel dat het werd ingegeven door Orbs, heel veel gelezen. Zoals de boeken van Von Daniken, Velikovsky en Zecharia Sitchin. Over oude buitenaardse beschavingen, de Spirit World, heilige plekken, UFO’s, Aliens, bijzondere technologieën, ruimtereizen, ondergrondse beschavingen, zonnestelsels, de Galactische Federatie en wat dies meer zij. Langzaamaan begon zich toen een beeld in mijn hoofd te vormen. Over de buitenaardse beschavingen die er op aarde geweest zijn, en er nog steeds zijn, over de schepping van de mens, over onze zucht naar goud, over het ontstaan van het Kwaad en de hogere machten die achter de schermen het leven op aarde beheersen. En ook wat ons de komende jaren op aarde te wachten staat. Het boek heet: “Van Anunnaki tot Illuminati, van slaaf tot slaaf’. Het kwam uit in 2019 bij Aspekt. Het boek bestaat uit 397 bladzijden, heeft veel foto’s en het geeft een stevige doorkijk naar wat de mensheid in de komende jaren, vanaf 2020, (COVID, de Deep State, Artificial Intelligence) voor zijn kiezen krijgt. Er zijn vele drukken van verschenen en er zijn duizenden exemplaren van verkocht. In 2022 verscheen er bij Aspekt een Engelstalige uitgave. Ook Jorn Luka heeft hierover, bij mij thuis, een goed bekeken interview van mij afgenomen, # 82.

Mijn boek was in 2019 een van de eerste boeken die ons voorspelde wat ons later, in de Corona jaren, zou overkomen. Daarna volgden er nog meer. 

2023-2024

Toen de mensheid in de periode 2020 tot 2025 inderdaad op verschillende manieren geknecht werd door hogere machten, corrupte bestuurders en vele anderen, heb ik weer twee boeken geschreven, te weten: “Van Illuminati en de Nieuwe Wereld Orde”, over 9/11.Corona, vaccins, The Great reset, het klimaat, het WEF en de WHO. Het boek kent 293 bladzijden, is goed voorzien van foto’s en werd in 2023 uitgegeven door de Stichting Vrienden van Les Labadous. {

Toen diende zich weer een nieuw perspectief aan. Ingegeven door het gegeven dat wij mensen kennelijk weerloos zijn tegen de macht, het geld, de communicatie, de technologie, de corruptie en de invloed van de Illuminati, Cabal, Deep State of Elite. Wij moeten het ergens anders van hebben en gebruik maken van krachten die minder kwetsbaar zijn voor de macht van de Illuminati. Ook hier was ik weer een van de eersten die deze invalshoek koos. Het resulteerde in twee boeken, allereerst het boek met de titel: “Van Anunnaki en andere Goden, over de Spirit World, UFO’s, Orbs en Aliens. Een boek van 230 pagina’s, uitgegeven door de Stichting Vrienden van Les Labadous in 2023. Dat boek werd gevolgd door een tweede boek waarin de nieuwe richting nog wat explicieter werd aangegeven en waarbij tevens aansluiting werd gezocht bij het boek dat ik over Jamie geschreven heb en de kracht van heilige vrouwen zoals de Zwarte Madonna’s. Het is getiteld: “Tussen Illuminati, Heilige Vrouwen en de Nieuwe Wereldorde, het verhaal van Jamie”. Het telt 314 bladzijden en is uitgegeven in 2024 door de Stichting Vrienden van Les Labadous. 

Achtergronden

Laat ik maar bij het begin beginnen.

Als jongen van 4 – 5 jaar zag ik in mijn dromen hoe de piramides gebouwd werden en hoe Atlantis verwoest werd. Het was heel realistisch. Daar praat je verder niet over, maar is me wel bijgebleven. Verder heb ik in mijn jeugd een heleboel ongelukken gehad waarbij ik er telkens wonderwel goed van af kwam, terwijl ik evengoed dood had kunnen zijn. Misschien was het mijn tijd nog niet.

Op het gymnasium in Utrecht kwam ik in contact met de Griekse en Romeinse goden. Die hele menselijke eigenschappen hadden. Zouden ze soms echt bestaan hebben vroeg ik mij toen al af? Ook was ik erg avontuurlijk ingesteld en ging ik er vaak op uit. In mijn eentje op de fiets naar Amersfoort, Hilversum, Amsterdam, Rotterdam en elders. Onderweg keek ik dan mijn ogen uit. Op school moest ik voor straf van de Nederlandse leraar waar ik continu mot mee had een opstel schrijven, met als titel “De Duivel en de klaproos”. Ik had net ‘Le Petit Prince’ van Antoine de Saint- Exupery gelezen en schreef in dezelfde stijl mijn opstel. Daarna heb ik nooit meer problemen met deze leraar gehad, maar kreeg mijn opstel niet terug. En veel van mijn latere boeken zijn in dezelfde vriendelijke, simpele stijl geschreven.

Soms werd er ook keihard ingegrepen. Dat was bij de nationale gymnasiale wedstrijden, de GOTA, die dat jaar in Breda gehouden werden. Ik fietste met een leuke meid achterop en werd geduwd door een collega op zijn brommer, naar het huis waar we ingekwartierd waren, toen plotseling de dynamo van mijn fiets tussen de spaken van het voorwiel schoot. Ik viel met een klap op straat, gebroken kaak, zware hersenschudding en het gezellige avondje met mijn vriendin was van de baan. Later dacht ik dat het kennelijk zo moest zijn, want enkele maanden daarna ontmoette ik de vriendin waar ik uiteindelijk mee getrouwd ben. Tijdens een vakantie in Oostenrijk ging ik van het pad af omdat ik dacht dat dit een kortere weg was. Uiteindelijk kwam ik bij een loodrechte, gladde rotswand. Ik kon niet vooruit en niet achteruit. Hoe ik veilig naar de andere kant gekomen ben, weet ik nog steeds niet. Ik voel de angst nog en mijn schiet gebedjes. Ik was, en ben nog steeds, een avontuurlijke jongen. Het was in de roerige zestiger jaren en ging vaak naar de kelders aan de Oude gracht waar allerlei spannende dingen te doen waren. Na mijn eindexamen wilde graag geologie studeren, maar ik besefte toen al dat er van die studie niet veel terecht zou komen. Dus schoot opeens, waar het vandaan kwam weet ik ook niet, de “Marine” door mijn hoofd. Ook avontuurlijk, maar wel gedisciplineerd. Ik werd na een strenge selectie aangenomen als adelborst van de elektrotechnische dienst. Er volgde en studie van vijf jaar op het KIM, dat toen nog een soort internaat was gevolgd door een jaar aan de TH in Delft. Daar heb ik veel van opgestoken. Met name over elektromagnetische straling en kernenergie. Vlak voor mijn huwelijk in 1968 kreeg ik een lelijk ongeluk. We reden in de auto van mijn collega heel vroeg van Den Helder, waar we de week doorgeknipt hadden, naar Rotterdam waar de kruiser De Zeven Provinciën in dok lag. Bij Burgerbrug zat er een knik in de weg, er lag wat modder op straat, er kwam een tegenligger aan en we reden te hard, met als gevolg dat de auto slipte en met 100 km/uur van de weg af schoot en tegen een boom knalde. Ik weet nog dat in die korte periode mijn hele leven aan mij voorbijging. Gelukkig schoot ik door de voorruit, langs de boom en knalde 30 meter verderop met mijn rug tegen de oever van een sloot. Ik had hartstikke dood moeten zijn.

Ik ben op 21 december 1968 getrouwd in Noordwijk.

Vlak na mijn huwelijk moest mijn vrouw voor een blindedarmoperatie naar het ziekenhuis in Den Helder. De operatie werd niet goed uitgevoerd, de wond heelde niet. Er traden vergroeiingen op en we kregen te horen dat we waarschijnlijk nooit meer kinderen zouden krijgen. Dat was de eerst deuk in mijn vertrouwen in de medische stand. Ik heb als jong officier aan boord van H.M.-fregat de Evertsen, dat samen met het fregat de Van Galen in 1971 een prachtige reis gemaakt naar onder meer Rusland en Roemenië. Ik zag in Constanta zoveel uitzonderlinge dingen dat ik een brief aan mijn vrouw geschreven heb, 11 kantjes dicht beschreven tekst, waarin ik verslag deed van mijn bevindingen. En enige dagen later, toen we in Odessa lagen gebeurde precies hetzelfde. Ook weer een brief van 12 kantjes. Ik moest mijn ervaringen gewoon op papier zetten. De verhalen waren zo goed dat ze later, in vijf opeenvolgende afleveringen van het maandblad Zeewezen verschenen zijn. Na afloop van de reis heb ik toen ook mijn eerte boek geschreven, een rijk geïllustreerd scheepsherinneringsboek.

Toen ik in 1971 op het Marinevliegkamp Valkenburg gestationeerd was, heb ik in de avonduren aan de Rijksuniversiteit van Leiden Rechten gestudeerd. Na mijn kandidaatsexamen kreeg ik bovendien de kans om de postkandidaats opleiding bedrijfskunde te volgen in Delft. Daar heb ik veel heb opgestoken met name van het college over communicatie.  In 1980 vertrok ik als hoofd van de wapen technische dienst, met Hr. Ms. Amsterdam, een torpedobootjager, voor 6 maanden naar de west. Het was een bijzondere reis en een bijzonder verblijf, waar ik eveneens een scheepsherinneringsboek over heb geschreven. Terug in Nederland werd ik als stafofficier bij de Commandant Zeemacht in Den Helder geplaatst. Daar had ik veel contact met diverse collega’s. Omdat ik als jurist en bedrijfskundige volgens mijn toenmalige superieuren geen echte ED officier, (elektrotechnische dienst) meer was, en het dus wel kon vergeten om een hogere rang te bereiken, verliet ik de Marine en kwam in dienst bij Fokker. Als hoofd van de afdeling Technische Publicaties, onderdeel van de Product Support divisie. Daar leerde ik met name het belang van een goede service kennen. Ik heb veel gereisd om links en rechts in de wereld met klanten te praten. In die tijd heb ik ’s avonds ook lesgegeven als docent van het ISW, het Instituut voor Sociale Wetenschappen. NIMA A, B en C. Ik bleek een zeer gewaardeerde docent te zijn, die lastige onderwerpen goed, en met een beetje humor, kon uitleggen. Daar heb ik ook een mooie docentenhandleiding geschreven. In 1975 werd ik overgeplaatst naar de defensiesector van Fokker en werd ik programma manager van de nieuw te ontwikkelen Europese NH -90 helikopter. Een samenwerkingsverband van Engeland, dat later afviel, Frankrijk, Duitsland en Italië. Helicopter technologie is na ruimtevaart de meest geavanceerde technologie. Fascinerend, die nieuwe technologieën en die verschillende culturen. Als relatief kleine partner, heb ik vaak geholpen om problemen tussen de andere partners op te lossen. Maar helaas, het ging niet goed met Fokker, onze Duitse partner die Fokker even daarvoor nog zijn ‘Love baby’ had genoemd, trok zijn MBB-handen ervan af. Ik kwam in een outplacementtraject terecht. Geen leuke ervaring. Uiteindelijk, na diverse sollicitatierondes, werd ik in 1992 benoemd tot directeur van het Ziekenfonds MZB in Bergen op Zoom. Een totaal andere wereld. Waar bijna niets meer kon bij Fokker, kon hier bijna alles. Daar heb ik de gezondheidszorg goed leren kennen. Met al zijn waarden en zijn misstanden. Het ontzag voor “De Witte Jas” is toen nog verder afgebrokkeld. Het ging, ook toen al, bijna altijd over geld.

Ik ben ook nog een aantal jaren directeur Communicatie van Zorgverzekeraar VGZ geweest. Wederom een hele leerzame periode. Na mijn min of meer gedwongen vertrek, de nieuwe voorzitter van de Raad van Bestuur heeft alle voormalige ziekenfondsdirecteuren er uitgewerkt. Ik kreeg ik een bruto jaarsalaris mee. Dat ging in de pensioenpot van mijn B.V.

In 1988 heb ik een zwaar ongeluk gehad. Ik zeilde als lid van de KMJC, de Koninklijke Marine Jachtclub, graag elk jaar met een groep goede vrienden en vriendinnen een week of tien dagen met de Najade, een zeilschip van bijna 14 meter, op zee. Door een verkeerde weersvoorspelling van een halfdronken havenmeester in Ramsgate, voeren we in september uit op weg naar Den Helder.  Er werd toen al een zware stom verwacht, maar wij dachten dat de wind wel af zou nemen. Door een klap gijp knalde de giek tegen mijn ellenboog en was in 8 uur buiten kennis. Inmiddels was het windkracht 10 geworden en de Najade liep de kans ok dwars op de golven te komen liggen en om te slaan. Ik kleedde me aan, legde het schip met de kop in de wind, het dubbel gereefde grootzeil over stuurboord en de stormfok over bakboord. Bijliggen. Daarna heb ik zo’n 8 uur, helemaal alleen buiten gezeten, terwijl er huizenhoge golven op het schip afstormden. Wat een ongelooflijke sensatie. De hele bemanning had het al opgegeven en lag voor Pampus in de kajuit, alleen een vrouw kwam elk uur even uit de kajuit om te vragen of alles goed ging. Daar voelde ik dat vrouwen een sterke levenskracht bezitten. We dreven drie dagen op zee voor we in Den Helder aankwamen. Het was weer een gelegenheid waarbij ik heel goed dood had kunnen gaan.

In maart 1995 werd ik directeur van de Vereniging Bennekom, een werkverband van psychiatrische ziekenhuizen en verpleeghuizen. Daar heb ik de hypocrisie van sommige psychiatrische behandelingen en de troosteloosheid van de meeste verpleeghuizen kunnen ervaren, de goeden niet te na gesproken.

In 1995 las ik het boek: “Het Heilige Bloed en de Heilige Graal” van Baigent, Leigh en Lincoln. Dat was een eyeopener. Waar voor het eerst het plaatsje Rennes-le-Chateau werd genoemd en waar Maria Magdalena in een heel ander licht werd gesteld dan de kerk ons altijd had voorgesteld. Het begon te tintelen. Ik voelde, met mijn hart, dat het klopte wat er geschreven stond. Daarna was het net alsof er een luikje openging naar een hogere wereld, naar een soort universeel geheugen.

Wij, mijn vrouw en ik, zijn in de daaropvolgende jaren, soms wel drie keer per jaar, naar Zuid-Frankrijk geweest. We verbleven dan in een Nederlandse B & B in Sougraigne, een klein dorpje vlakbij Rennes-le-Bains. Vandaar zijn we regelmatig naar Rennes-le-Chateau gegaan, naar het oude kerkje dat in 1096 aan Maria Magdalena was gewijd. En telkens gebeurde er iets bijzonders, telkens raakten we in een soort vervoering. Van het beeld van Asmodeus, van de gebrandschilderde ramen, van de beelden, van de 14 kruiswegstaties, kortom van alle 96 anomalieën, afwijkingen, van wat normaal is in een klein katholiek kerkje in Zuid-Frankrijk. Er waren toen al meer dan honderden boeken geschreven over Rennes-le-Chateau. We maakten lange tochten in de omgeving. De Aude is een prachtig departement. Er was heel veel te zien en we hadden de tijd. ’s Morgens ontbijt, ’s avonds warm eten en de rest van de dag ‘vrij’. Elke avond na de gezamenlijke maaltijd ging ik met een fles wijn naar de kamer en ging schrijven. Mijn dagboeken uit die jaren vormen de basis voor mijn latere boeken. In Sougraigne, waar we al na enkele jaren als een soort inwoners beschouwd werden omdat we er zo vaak kwamen, hebben we twee keer een zogenaamde ‘Omelet’ meegemaakt. Een feest van het hele dorp, waarbij iedereen, mannen, vrouwen, kinderen, ouden van dagen, honden, paarden en baby’s, naar een bergweide van een van de inwoners trokken om daar een bijzondere dag te beleven. Ik heb me zelden zo happy en zo gelukkig gevoeld. Met wat eten, wat drinken, wat praten en af en toe even rusten. Gewoon, simpel genieten.

In 1997 volgde ik de vermaarde Stolte cursus. Een cursus gezondheidszorg voor directeuren en stafofficieren. De cursus werd afgesloten met een bezoek aan buitenlandse zorginstelling in een land naar onze keuze. Wij kozen voor Israël. De laatste dag lunchten wij in het oude gedeelte van Jeruzalem. Na de lunch was er nog twee uur de tijd voordat de volgende happening plaats zou vinden. Ik vond het zonde om bij het restaurant rond te hangen en ging alleen, met een fles water op weg naar The City of David. Het oudste gedeelte van de stad.

Ik liep over een smal pad en keek om me heen. Het was magisch. Op een gegeven moment stond er een hek midden op het pad, maar ik zag dat het pad verder gewoon doorliep. Dus klom ik over het hek en net toen ik op het hoogste punt stond, krijg ik een enorme duw en viel hard op de grond. Pols gebroken, bekken gekneusd. Maar er was geen mens te zien, helemaal niemand. Iemand, of iets, een hogere macht, heeft hier ingegrepen, mogelijk om erger te voorkomen. Dat is al de tweede keer dat er echt fysiek is ingegrepen. Ik belande in het ziekenhuis en moest terug in Nederland enkele weken ziek thuisblijven. En misschien was dat maar goed ook, want ik hing in die tijd heel dicht tegen een burn-out aan.

In 1998 vertrok ik bij Bennekom, de vereniging zal ontbonden worden en alle ziekenhuizen en verpleeghuizen zullen financieel zelfstandig worden. Ik krijg weer een bruto jaarsalaris mee. Voor mijn pensioen B.V. Dan volgen twee interim-management klussen, allereerst als hoofd personeelszaken in het Academisch ziekenhuis van Rotterdam. En later, in 1999 als Directeur van de NVVZ, de Nederlandse Vereniging voor Verpleeghuis Zorg, die moest fuseren met de WZF, de Woon Zorg Federatie. Dat waren geen prettige tijden, vooral niet omdat belangrijke spelers veel te vaak hun invloed gebruikten om bepaalde processen te verstoren. Ik ben in die jaren twee keer naar Sougraigne gereden, alleen. Vrijdag heen, 1300 km, zaterdag heerlijk in de omgeving van Rennes-le-Chateau rondhangen en dan zondag weer teug. Dan kon ik er weer even tegen. De energie in die streek heeft een fantastische, helende werking.

Mijn vrouw en ik kwamen in die jaren zo vaak in Zuid-Frankrijk en met name in Rennes-le-Chateau dat we op zoek zijn gegaan naar een huisje. Een vrijstaand huisje aan de rand van een dorp met een lapje grond. Dat was toen, voordat Ryan Air op Carcassonne ging vliegen, nog redelijk goedkoop. We zoeken, zoeken, zoeken, want ik wilde per se, waarom weet ik ook niet, in de gemeente Rennes-le-Chateau wonen. Het lukte niet. Maar dan komt, als een duveltje uit een doosje, een oudere inwoner van Rennes-le-Chateau naar ons toe, Graham Simmans geheten. Hij wijst ons op een domaine even ten zuiden van Rennes-le-Chateau, dat waarschijnlijk te koop zal komen. Het ligt aan een doodlopende auto weg dus dat hadden we nog niet gezien. We gaan er samen naar toe. Het is een groot complex, bestaande uit drie flinke gebouwen, veel te groot voor een vakantiehuis. Het is in vreselijke slechte staat en het is ook gevaarlijk want het is jarenlang door de bewoonster, Helene, gebruikt als opvangcentrum voor zwerfhonden.

Maar dan gebeurt er iets, iets uitzonderlijks, iets ongekends. Als we voor de huizen staan weten we het, allebei. We weten het, dit is onze bestemming. Hier ligt onze missie. Wat een bijzonder gevoel is om je te realiseren wat je missie is! Er wordt lang onderhandelt want de prijs is fors, maar ik heb een goed salaris en we hebben ons laatste huis in Huis ter Heide met een aardige winst kunnen verkopen. Uiteindelijk, vlak voor kerstmis 1998 is de betaling rond. Helene en haar honden mogen echter nog tot 1 april in het huis blijven, dat is de Franse wet die bepaalt dat inwoners, of ze nu eigenaar zijn of niet, of ze huur betalen of niet, tot 1 april in ‘hun’ huis mogen blijven. Op 4 januari 1999 is de overdracht en is het domaine van ons. Joke betrekt gelijk het kleinste gebouw samen met onze hond Mayday, een Rhodesian Ridgeback. Ze maakt afspraken met Helene over het uitlaten van de honden. Ik ga terug naar Nederland maar kom de regelmatig op bezoek. Het is soms bloedlink. Ik werd een keer aangevallen door een groep van haar zwerfhonden en kon nog maar net op tijd de deur voor hun neus dicht slaan. Op 1 april vertrekt Helene, met haar honden en hebben wij het rijk aan onszelf. Heerlijk, wat een geweldig gevoel is dat. De binnenkant van het grote huis is echter vreselijk smerig. Daar sliepen de honden. Dus huren we een speciaal schoonmaakbedrijf in, mannen in witte jassen met maskers. Die kwamen kijken, zagen hoe het ervoor stond en zeiden “Hier beginnen we niet aan!” We moesten het dus zelf doen. Hulde aan Joke, dat ze het in die moeilijke tijd, toen ik nog in Nederland werkte om genoeg geld te verdienen voor de verbouwingen, zo goed heeft volgehouden. Met een paar goede vrienden ruimden we zo goed en zo kwaad als het ging de boel op, sleepten alles wat maar enigszins wilde branden naar buiten en steken de boel in de fik. Wat een opluchting was dat. Daarna begint er voor ons een nieuw leven.

Eind 1999 werd ik lid van het College van bestuur van de Haagse Hogeschool, HHS. De voorzitter, een prima collega met wie ik goed kon opschieten, was verantwoordelijk voor alles wat met het onderwijs te maken had en ik voor de rest. Zoals het facilitair bedrijf, de automatisering, personeelszaken, financiën en vaak ook de contacten met de ondernemingsraad en de studenten verenigingen. De HHS was ondergebracht in een prachtig, nieuw gebouw aan het Johan Westerdijkplein 75 in de Haagse wijk Laakhaven, vlakbij het Station Hollands Spoor. In dit gebouw werden een aantal voormalige hogescholen bijeengebracht, zoals de HTS, de HEAO, de Kweekschool, de Sociale Academie en zelfs de Haagse Huishoudschool. Die waren met hun eigen directie en hun eigen staf in één gebouw ondergebracht. Dat betekende dat de ondersteunende diensten van de voormalige scholen, zoals automatisering, facilitair bedrijf, personeelszaken en financiën, moesten worden ondergebracht in de centrale diensten van de Haagse Hogeschool (HHS). De aansturing van dat proces was een van mijn taken en dat was niet altijd even gemakkelijk.

De overgang van 1999 naar 2000 was een spannend moment. We waren bang dat onze geautomatiseerde systemen door de overgang van 1999 naar 2000 in de war zouden raken. Maar dat gebeurde gelukkig niet. Dat betekende ook dat ik nu met een gerust hart naar Les Labadous kon gaan. Want daar hadden we met de vele vrienden die we daar inmiddels gemaakt hadden, een groot Millennium feest georganiseerd. Het was tevens een inwijdingsceremonie voor Les Lababous.

Rond 2400 werd er buiten een groot kampvuur ontstoken. Iedereen stond er omheen. De Blanquette de Limoux, de lokale champagne, vloeide rijkelijk, er werd gezoend en gedanst en de goede wensen vlogen door de lucht. Het was een prachtig feest. Daar zijn uiteraard foto’s van gemaakt en op een aantal foto’s, toen nog gemaakt met een analoge camera, een camera met een filmpje, zag ik later een aantal merkwaardige witte vlekken rond het vuur. Ik had geen idee wat het waren. {Maar dat bleken ‘Orbs’ te zijn. Een Engels woord voor lichtbollen. Dat was mijn eerste kennismaking met het fenomeen Orbs. In de volgende jaren heb ik, overal ter wereld, duizenden foto’s van Orbs gemaakt, vaak hele bijzondere foto’s en daar heb ik ook twee boeken over geschreven. In het Engels, want mijn uitgever, die daarvoor al wel mijn boeken over Rennes-le-Chateau, Maria Magdalena en Glastonbury had uitgegeven, vond dit fenomeen toch een brug te ver. En nu nog weten de meeste mensen in Nederland niet wat Orbs zijn.

We hebben de verbouwingen en renovaties slim aangepakt. Geen Franse aannemer of Franse specialisten, want die keuren onmiddellijk af wat hun voorganger gedaan heeft, slopen de boel vervolgens en komen dan met een nieuw, veel duurder plan. Bovendien werken ze allemaal los van elkaar. Wij hebben in de voorgaande jaren met twee Nederlandse specialisten gewerkt bij de verbouwingen van onze huizen, prima specialisten, prettig in de omgang, bekwaam en harde werkers. Die zijn op onze uitnodiging naar Frankrijk gekomen, konden op Les Labadous ondergebracht worden en hebben hier enkele ’loslopende’ Engelsen en Nederlanders ingehuurd om hen te helpen. Maar hij was hoofdaannemer en coördineerde alle werkzaamheden met humor en strakke hand. Later heeft hij zelf ook in de buurt een pand gekocht, dat zijn woonhuis en zijn werkplaats werd.

Ik prijs me gelukkig dat we Joke’s moeder, die al in de 90 was en mijn ouders die al dik in de 80 waren op Les Labadous hebben mogen ontvangen. Zij waren diep onder de indruk en kreten als” “waar ben je in Godsnaam aan begonnen”, hebben we niet meer gehoord.

Al gauw verspreidde het nieuws zich dat wij hier, op deze bijzondere plek, een Chambres d’Hotes hadden geopend. Een soort mix van een hotel en B&B. Wij waren een van de voorlopers van de later zo populaire “ik vertrek” beweging.

En nadat ze op Les Labadous waren aangekomen, kwamen de vragen. “Wat is er hier zoal te zien?” Nou er is ongelooflijk veel te zien. Die vraag is niet zo een twee drie te beantwoorden. Ik had al jaren door de regio rondgezworven, maar voelde dat ik het nu serieus moest aanpakken. Dus veel boeken en magazines lezen, toeristische sites bezoeken, met mensen praten, spirituele sessies volgen, talloze dagtrips maken met de auto, met de hond wandelen langs paden en ook daarbuiten, grotten bezoeken, kerkjes, watervallen, valleien, bronnen, katharen burchten, restaurants, musea, verborgen schatten, hunebedden, bergen beklimmen en nog veel en veel meer. Ik heb de omgeving grondig verkend. En heb overal bijzondere foto’s gemaakt, ook van Orb’s, die zich steeds nadrukkelijker aan mij vertoonden. Het leek vaak wel alsof ik bij mijn onderzoek geleid werd, zachtjes in bepaalde richtingen gestuurd werd. Telkens kwamen er nieuwe dingen op mijn pad, bijzondere wederwaardigheden. Zo veel dat ik uiteindelijk ben gaan schrijven. Het moest gewoon zo zijn.

Vanaf het jaar 2000 kwamen de eerste toeristen naar Les Labadous. Eerst oude vrienden en vriendinnen, later kwamen er groepen, meest spirituele groepen en nog weer later grote spirituele groepen met hun eigen goeroes. In die periode ging ik ook mensen, en later groepen, gidsen in de regio. Meestal naar de het kerkje van Rennes-le-Chateau, naar de Grot van Maria Magdalena, naar de basiliek Notre-Dame de Marceille met zijn Zwarte Madonna en naar de Fontaine des Amours in Rennes-les-Bains. En verder naar tal van andere plaatsen. Er is zo veel te zien in deze regio. Dat bleek zo succesvol dat een aantal groepen jaar na jaar bleven terugkomen. Ook kwamen er steeds meer buitenlanders, Belgen, Duitsers en ook Spanjaarden. En toen Ryan Air in 2003 vanuit Engeland en Ierland op Carcassone ging vliegen kwamen er veel Engelsen en Ieren. In Rennes-le-Chateau zelf was een fameus boekwinkeltje. Met Reisgidsen en spirituele boeken over de hele regio, boeken over Maria Magdalena, over de Katharen, over bijzondere plekken en speciale tochten. Ze waren niet alleen in het Frans, maar ook in het Engels, Duits, Spaans en zelfs in het Nederlands. Zij verkochten in latere jaren veel van mijn boeken. Boeken die ik dan in grote hoeveelheden vanuit Nederland in mijn auto had meegenomen.

Mijn oeuvre

Mijn boeken in de tijd der dingen door mij geschreven en gepubliceerd.