Sougraigne, 2018 – 2020

Exmorra, 2016

Ik ben in maart 2016 uit Les Labadous vertrokken. De nieuwe eigenaren deden iets waar ik niet zo gelukkig mee was, dat kon ik niet aanzien, dus vertrok ik. De verhuizers hadden mijn spullen al ingepakt. Die lagen nu in Nederland in de opslag. Ik ging in mijn auto met mijn PSU, mijn persoonlijke standaarduitrusting, de meest noodzakelijke spullen, op pad. In Nederland heb ik twee weken op het vakantieverblijf Bloemketerp in Franeker gezeten. Daarna kon ik terecht in een huurhuis in Pingjum. Ik heb heel Friesland doorkruist op zoek naar een geschikte woning. Er was veel te koop maar overal was er wel wat. Te druk, te klein, geen goede buurt, te afgelegen. Uiteindelijk kwam ik terecht in Exmorra, een klein dorpje dat tussen Makkum en Bolsward ligt. Een oud grutterswinkeltje en een oud lagere schooltje. Toen ik daar naar binnen ging was ik verkocht.

Dat lag aan de tegeltjes op de vloer. Het is een oud rijksmonument uit 1732 en was al sinds 1978 niet meer in gebruik, want toen kwamen de supermarkten en was het afgelopen met de dorpswinkeltjes.  Er moest heel veel gebeuren. Ik had gerekend op 50.000,- euro renovatie kosten, maar het werd uiteindelijk 120.000,- euro. Met dank aan de hufterigheid, ik heb er geen ander woord voor, van enkele gemeenteambtenaren. Maar gelukkig waren er ook goede ambtenaren die het College van bestuur van de gemeente Sudwest Fryslan ervan overtuigd hebben om dit keer af te wijken van het voorstel van hun gemeenteambtenaren. Wat is er toch aan de hand met veel van die ambtenaren? Het lijkt wel een ziekte, of is het geldingsdrang?

Tot eind 2016 kon ik mijn huis niet in. Het was een grote bouwplaats. Pas eind 2016 kon ik mijn huis betrekken en kon de verhuiswagen komen om al mijn spullen, waaronder 6.000 boeken, af te leveren.

Exmorra, 2017

In dat jaar heb ik mijn huis, met een totale inhoud van 750 kubieke meters, ingericht. En heb ik het grutterswinkeltje opengesteld voor bezoek. Daar hebben veel groepen van gebruik gemaakt, vooral mensen uit verzorgingshuizen en andere organisaties voor ouderen. Soms leidde dat tot emotionele momenten. “Oh, als mijn moeder dit nog had kunnen zien”, enz. enz. Er gebeurde nog iets anders. Opeens ging ik aan allerlei milde ziektes lijden, die mij in mijn Franse jaren nooit eerder geplaagd hadden. Hartklachten, prostaatklachten, tandarts, slechte knieën en voeten, mijn rug en huidkanker. Wat was dat toch? Terwijl ik in een van de meest gezonde provincies van Nederland woon? Ik ben naar veel specialisten geweest, maar vaak vertrouwde ik hun verhalen niet. Gelukkig heb ik geleerd om met mijn hart te denken en heb ik een ruime ervaring in de gezondheidszorg achter de rug. En misschien was het leven in Frankrijk ook wel een stuk gezonder. Schone lucht, schoon water, veel zon, gezonde producten direct van het land, hartelijke mensen, leuke evenementen, veel sociale contacten, het was een heel ander leven.

Begin 2018, Spirit

Het begon weer te kriebelen. Ik moest gewoon weer even terug naar Les Labadous, naar Rennes-le-Chateau, naar het land van de Kararen. Les Labadous was in die tijd ingrijpend verbouwd, niet op zijn Duits, maar op zijn Zwitsers, dus nog degelijker. Het was nodig, maar er verdween ook wat van die oude, romantische sfeer. In maart kwam ik met mijn vriendin Door aan op Les Labadous. Daar ontmoette ik Aafke, die samen met haar man, namens de Zwitserse eigenaren, Les Labadous runde. Ze woonde zelf niet op Les Labadous, maar woonde in Antugnac, 20 minuten bij R-L-C vandaan. Alleen Axel woonde er nog. Op de markt had ze toen net een leuke hond gekocht met de naam Spirit. Geboren op 1 juni 2017. Hij was bedoeld als gezelschap voor Axel en ook om een beetje op Les Labadous te passen. Maar de Spirit was heel levenslustig en Axel was niet in staat om de hond te trainen. Aafke was bang dat Spirit zich te veel met de gasten zou bemoeien en dat dit niet altijd op prijs zou worden gesteld. Dus vroeg ze aan mij of ik hem over wilde nemen. Ik had mijn leven lang immers met honden gewerkt. Het klikte onmiddellijk. Het was een lieve, rustige hond die de eerste nacht zonder problemen in een kleine B&B in een buitenwijk van Lyon verbleef en in de auto altijd heel rustig bleef liggen. Nu is hij alweer ruim 7 jaar bij me en ik geniet er elke dag van.

Sougraigne, juni 2018

Joke, mijn ex, woonde in die tijd nog in Frankrijk, in Quillan, waar ze samen met haar vriend Franklin een prachtige Brocante runden. Een sieraad voor de stad. Daar kreeg ze het verzoek van een goede vriendin om haar kleine huisje in Sougraigne te verkopen. Een heel klein huisje in het dorp dat ik zo goed kende, voor een schappelijke prijs en voorzien van een klein, ommuurd tuintje langs een riviertje. Alles zat erin. Keuken met afwasmachine, douche, toilet, wasmachine, grote slaapkamer en later een houtkachel. Spirit vond het heerlijk. Ik heb het gekocht in juni 2018. En ben daarna, samen met Spirit de omgeving weer gaan verkennen. Stroomopwaarts langs de Sals rivier naar de plek waar de rivier zomaar uit een berg ontspringt. De Source de la Sals. En later, noordwaarts, waar op de hoge heuvel achter het dorp een gigantische, mij volstrekt onbekende steencirkel, ligt. Midden in een bos, gigantische stenen dicht opeengepakt, omzoomd door bomen en struiken en buitengewoon moeilijk te vinden. Fascinerend. De plek heet ‘Les Cloutets’.

Rob en Aafke, oktober 2018

Twee goede vrienden die zich al jaren intensief bezig hadden gehouden met de net ontdekte Bosnische piramiden. 30.000 jaar oud en veel groter dan de piramide van Gizeh. Ik was gefascineerd door hun verhalen. We hebben afgesproken dat ik hen enkele dagen in de omgeving van Rennes-le-Chateau zou rondleiden, waarna ze met mij de Bosnische piramiden zouden gaan verkennen. En aldus geschiedde. In oktober 2018 kwamen ze naar Frankrijk waar ze verbleven in een Bungalowpark bij Quillan. Ik heb hen dagenlang rondgeleid, naar het katharen kasteel Queribus, naar de Gorges de Galamus, naar de Katharengrotten bij Tarascon sur Ariege, naar de Montsegur en natuurlijk de grot van Maria Magdalena, Rennes-le-Chateau en naar les Cloutets. De laatste dag gingen we naar de berg Bugarach. Toen we aan de zuidkant van die machtige berg stonden en Aafke zich afstemde op wat er in de berg aanwezig zou zijn, gilde ze het plotseling uit en schreeuwde: “Ze willen me vermoorden, ze willen me vermoorden!” Ze was doodsbang. We stapten in de auto en gingen er hals over kop vandoor. Later vertelde ze dat er buitenaardse entiteiten in de berg aanwezig waren die middels artificial intelligentie op afstand aangestuurd konden worden. Dus de vele verhalen over buitenaardse beschavingen in de berg zijn geen sprookjes.

Les Cloutets, Han Ko, februari/maart 2019

Ik raakte buitengewoon gefascineerd door de dicht opeengepakte, gigantische stenen, die min of meer verloren in een groot bos vol struiken verscholen op een hoge bergrug stonden. Ik ben er nog enkele keren met goede vrienden en vriendinnen naar toe gegaan. Die eveneens zeer onder de indruk waren. Een van mijn vriendinnen, Door, heeft zelfs een goede vriend van haar, een hele spirituele man uit Zweden, uitgenodigd om naar Sougraigne te komen om daar te bekijken wat er met de steencirkel aan de hand was. Dat werd een uitermate boeiende, spirituele ervaring. Bij een kleine grot, afgedekt door een scheefstaande steen, hield hij halt en zei dat daar een Sprit woonde. Daar wou hij mee praten. Maar eerst moest hij van die Spirit een soort spiritueel examen afleggen om te laten zien dat hij uit het goede spirituele hout gesneden was. Ze waren daarna een hele tijd in gesprek. De Spirit vertelde hem dat de oude krachtlijn, de energielijn, die vanaf de Notre Dame de Marceille in Limoux naar het Chateau Templiers tussen de Bugarach en Rennes-le-Chateau liep, in het verleden door donkere krachten was afgebogen naar de Pech Bugarach. Han Ko en Door zijn toen met wichelroeden aan de slag gegaan en hebben op alle punten waar de afgebogen energiebaan de aarde raakte, de lijn weer langzaam terug gebogen. Daarna zou het nog een jaar duren voordat de steencirkel van Les Cloutets weer voldoende was opgeladen om ‘aan het werk’ te kunnen gaan. Les Cloutets zou gebruikt kunnen worden voor spirituele sessies waarbij de vooroordelen die mannen over vrouwen hebben en die vrouwen over mannen hebben, in goede harmonie besproken zouden kunnen worden. Zodat ze weer tot gezonde beelden over elkaar konden leiden. Helaas is daar, door de Coronacrisis en de dubieuze activiteiten van de Illuminati, Cabal of de Deep State, tot nu toe, voor zover ik weet, niets van terecht gekomen. In 2020 heb ik, met spijt in het hart, mijn huisje en mijn tuin in Exmorra moeten verkopen. Het regelmatig op en neer rijden van mijn huis naar Sougraigne kostte veel te veel tijd en veel te veel geld. Bovendien was ik toen al druk met het geven van lezingen over van laatste boek: “Van Anunnaki tot Illuminati, van slaaf tot slaaf.”